Co drugi kot żyjący w domu i prawie każdy ze schroniska czy hodowli może być nosicielem wirusa wywołującego wirusowe zapalenie otrzewnej (FIP).
Wirusowe zapalenie otrzewnej (feline infectious peritonitis - FIP) to ciężka zakaźna choroba kotów wywoływana przez koci koronawirus, który cechuje ogromna zmienność, co utrudnia jego zwalczanie. Istnieją dwa typy wirusa: jelitowy (mało chorobotwórczy, jest go najwięcej w środowisku, większość kotów miała z nim styczność) i rzadziej spotykany fipogenny. Są one bardzo trudne do odróżnienia i dlatego trudno udzielić jednoznacznej odpowiedzi na pytanie, czy stwierdzony u kota wirus jest chorobotwórczy czy nie. Statystyki wskazują, że przeciwciała przeciwko koronawirusowi znajduje się u ok. 10-50 proc. kotów żyjących w odosobnieniu i aż u 80-90 proc. trzymanych stadnie - w schroniskach i hodowlach.
U kotów nosicieli zwykle występuje wirus w postaci jelitowej, niefipogennej, która nie ma zdolności zarażania. Żeby kot zachorował, wirus w postaci jelitowej musi w jego organizmie zmutować do postaci fipogennej. Zatem nosiciele są niestałymi siewcami zarazka, tzn. zakażają kilka miesięcy po zarażeniu, a potem okresowo, w zależności od tego, czy wirus mutuje.
Drogi zakażenia
Największe ilości wirusa wydalane są z kałem, zapewne obecny jest też w moczu, ślinie oraz wydzielinie ze spojówek i nosa. Koty zarażają się głównie drogą pokarmowa, ale również w wyniku pogryzień czy lizania otwartych ran. I choć zakażenie następuje zwykle w wyniku bezpośredniego kontaktu, to trzeba pamiętać, że w temperaturze pokojowej wirus może przeżyć ok. dwu dni w miskach, kuwetach, klatkach, na ubraniach czy innych przedmiotach, z którymi miał kontakt chory kot. Podejrzewa się też możliwość zakażenia poprzez powietrze w zamkniętych pomieszczeniach.
Diagnostyka i leczenie
Diagnostyka jest trudna, gdyż objawy są niespecyficzne, czyli nie można ich przyporządkować tylko do tej choroby (poza postacią wysiękową), a testy płytkowe (tzw. metoda ELISA) pozwalają jedynie stwierdzić obecność w kocim organizmie przeciwciał, bez określenia biotypu. Częściej występujący biotyp jelitowy objawia się przemijającymi biegunkami i nie stwarza zagrożenia dla życia kota, chyba że się zmutuje w jego organizmie do postaci fipogennej. Biotyp fipogenny powoduje chorobę w odmianie wysiękowej lub bezwysiękowej.
Na chorobę tę łatwiej zapadają młode koty (od 6 miesiąca do 1,5 roku życia), jeśli więc taki kot ma objawy kliniczne postaci mokrej, a w teście na FIP wynik dodatni, to jest duże prawdopodobieństwo, że mamy do czynienia z tą chorobą.
Niestety chorobie towarzyszyć może też cała gama innych symptomów. Gdy kot ma gorączkę, źle się czuje, nie ma apetytu, chudnie, ma duszności, biegunki i nie reaguje na leczenie objawowe, to warto go bacznie obserwować pod kątem FIP. W tym czasie badania krwi, USG czy RTG mogą nie wykazać większych odchyleń od normy, choć już coś mogą powiedzieć, np. przy wysokim wskaźniku AspAt, bilirubinie całkowitej, niskim poziomie albumin, a wysokim globulin. Jeśli pojawia się wodobrzusze, badanie płynu z jamy brzusznej może ułatwić postawienie diagnozy (płyn jest żółty, opalizujący, ciągliwy, pieni się, zawiera dużo białka i elementów komórkowych).
Gdy choroba ma już postać rozwiniętą, w tkankach i narządach tworzą się ziarniniaki, kot jest odwodniony i wyniszczony, a niekiedy zapada też na żółtaczkę lub niewydolność nerek i ma zmiany w gałkach ocznych. Najbardziej charakterystyczną cechą odmiany wysiękowej jest gromadzenie się wysięku w jamach ciała. Jedną z form odmiany bezwysiękowej jest forma neurologiczna, gdy ziarniniaki tworzą się w mózgu. Dochodzi wtedy do zaburzeń ruchu - kot nie może się myć, ma trudności z samodzielnym jedzeniem.
Niestety rokowanie w każdej z odmian jest złe, niemal wszystkie zachorowania kończą śmiercią.
Profilaktyka
Ponieważ choroba dotyczy głównie kotów młodych, należy je jak najdłużej chronić przed kontaktem z wirusem. Im kot jest starszy, tym mniejsze prawdopodobieństwo zachorowania.
Działanie bezpiecznej dla kota szczepionki donosowej nie jest niestety potwierdzone. Uzyskanie skutecznej szczepionki przeciwko tej chorobie jest i będzie trudne ze względu na to, że wirus ma ogromną zdolność do mutacji.
Zasady postępowania w wypadku FIP
Wirusowe zapalenie otrzewnej (feline infectious peritonitis - FIP) to ciężka zakaźna choroba kotów wywoływana przez koci koronawirus, który cechuje ogromna zmienność, co utrudnia jego zwalczanie. Istnieją dwa typy wirusa: jelitowy (mało chorobotwórczy, jest go najwięcej w środowisku, większość kotów miała z nim styczność) i rzadziej spotykany fipogenny. Są one bardzo trudne do odróżnienia i dlatego trudno udzielić jednoznacznej odpowiedzi na pytanie, czy stwierdzony u kota wirus jest chorobotwórczy czy nie. Statystyki wskazują, że przeciwciała przeciwko koronawirusowi znajduje się u ok. 10-50 proc. kotów żyjących w odosobnieniu i aż u 80-90 proc. trzymanych stadnie - w schroniskach i hodowlach.
U kotów nosicieli zwykle występuje wirus w postaci jelitowej, niefipogennej, która nie ma zdolności zarażania. Żeby kot zachorował, wirus w postaci jelitowej musi w jego organizmie zmutować do postaci fipogennej. Zatem nosiciele są niestałymi siewcami zarazka, tzn. zakażają kilka miesięcy po zarażeniu, a potem okresowo, w zależności od tego, czy wirus mutuje.
Drogi zakażenia
Największe ilości wirusa wydalane są z kałem, zapewne obecny jest też w moczu, ślinie oraz wydzielinie ze spojówek i nosa. Koty zarażają się głównie drogą pokarmowa, ale również w wyniku pogryzień czy lizania otwartych ran. I choć zakażenie następuje zwykle w wyniku bezpośredniego kontaktu, to trzeba pamiętać, że w temperaturze pokojowej wirus może przeżyć ok. dwu dni w miskach, kuwetach, klatkach, na ubraniach czy innych przedmiotach, z którymi miał kontakt chory kot. Podejrzewa się też możliwość zakażenia poprzez powietrze w zamkniętych pomieszczeniach.
Diagnostyka i leczenie
Diagnostyka jest trudna, gdyż objawy są niespecyficzne, czyli nie można ich przyporządkować tylko do tej choroby (poza postacią wysiękową), a testy płytkowe (tzw. metoda ELISA) pozwalają jedynie stwierdzić obecność w kocim organizmie przeciwciał, bez określenia biotypu. Częściej występujący biotyp jelitowy objawia się przemijającymi biegunkami i nie stwarza zagrożenia dla życia kota, chyba że się zmutuje w jego organizmie do postaci fipogennej. Biotyp fipogenny powoduje chorobę w odmianie wysiękowej lub bezwysiękowej.
Na chorobę tę łatwiej zapadają młode koty (od 6 miesiąca do 1,5 roku życia), jeśli więc taki kot ma objawy kliniczne postaci mokrej, a w teście na FIP wynik dodatni, to jest duże prawdopodobieństwo, że mamy do czynienia z tą chorobą.
Niestety chorobie towarzyszyć może też cała gama innych symptomów. Gdy kot ma gorączkę, źle się czuje, nie ma apetytu, chudnie, ma duszności, biegunki i nie reaguje na leczenie objawowe, to warto go bacznie obserwować pod kątem FIP. W tym czasie badania krwi, USG czy RTG mogą nie wykazać większych odchyleń od normy, choć już coś mogą powiedzieć, np. przy wysokim wskaźniku AspAt, bilirubinie całkowitej, niskim poziomie albumin, a wysokim globulin. Jeśli pojawia się wodobrzusze, badanie płynu z jamy brzusznej może ułatwić postawienie diagnozy (płyn jest żółty, opalizujący, ciągliwy, pieni się, zawiera dużo białka i elementów komórkowych).
Gdy choroba ma już postać rozwiniętą, w tkankach i narządach tworzą się ziarniniaki, kot jest odwodniony i wyniszczony, a niekiedy zapada też na żółtaczkę lub niewydolność nerek i ma zmiany w gałkach ocznych. Najbardziej charakterystyczną cechą odmiany wysiękowej jest gromadzenie się wysięku w jamach ciała. Jedną z form odmiany bezwysiękowej jest forma neurologiczna, gdy ziarniniaki tworzą się w mózgu. Dochodzi wtedy do zaburzeń ruchu - kot nie może się myć, ma trudności z samodzielnym jedzeniem.
Niestety rokowanie w każdej z odmian jest złe, niemal wszystkie zachorowania kończą śmiercią.
Profilaktyka
Ponieważ choroba dotyczy głównie kotów młodych, należy je jak najdłużej chronić przed kontaktem z wirusem. Im kot jest starszy, tym mniejsze prawdopodobieństwo zachorowania.
Działanie bezpiecznej dla kota szczepionki donosowej nie jest niestety potwierdzone. Uzyskanie skutecznej szczepionki przeciwko tej chorobie jest i będzie trudne ze względu na to, że wirus ma ogromną zdolność do mutacji.
Zasady postępowania w wypadku FIP
- Nie narażać kota na stres, gdyż pod jego wpływem wirus się mutuje i jest większe prawdopodobieństwo zachorowania na FIP.
- Chorego kota leczy się jedynie objawowo. Podawanie dużych dawek sterydów, interferonu ma spowolnić narastanie objawów, a więc przedłużyć kotu życie.
- Chronić przed zarażeniem inne koty - kot chory powinien być stale izolowany od zdrowych.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz