Przyczyny
Choroba wirusowa atakuje zwykle młode koty (od 2 miesięcy do 2 lat), rzadko koty starsze. Sporadyczne przypadki zachorowań odnotowano także w ogrodach zoologicznych (leopard, tygrys, rys). Szczególnie wrażliwą rasą są koty syjamskie. Pierwsze przypadki choroby zostały opisane już w 1938 r. w USA, natomiast w Polsce choroba jest znana od 1957 r.
Panleukopenię wywołuje wirus zaliczany do grupy parvo, charakteryzujący sie dużą wytrzymałością. Źródłem zakażenia są zwierzęta chore, które wraz z kałem albo kropelkami śluzu z dróg oddechowych (niekiedy też moczem) wydalają chorobotwórczy wirus do środowiska.
Zazwyczaj do zakażenia dochodzi w sposób doustny lub donosowy, nie wyklucza jednak, że może dojść do niego na skutek ukłuć pcheł i innych pasożytów. Najczęściej chorują osobniki młode, pomiędzy 3. a 4. miesiącem życia. Niektórzy specjaliści twierdzą, że rasowe koty syjamskie i perskie są szczególnie podatne na te chorobę ze względu na recesywne geny (anomalie budowy leukocytów). Śmiertelność w przypadkach panlekopenii jest wysoka (50 - 90 procent).
Objawy
Okres inkubacji choroby wynosi od 4. do 9. dni. Znane są jednak także przypadki dwunastodniowej inkubacji. Choroba może przebiegać w postaci nadostrej lub ostrej. W tej pierwszej nie obserwujemy żadnych niepokojących objawów. Zazwyczaj gdy właściciel znajduje padłe zwierzę podejrzewa otrucie.
W postaci ostrej występują wymioty z wydalaniem zabarwionego żółcią, śluzowatego lub wodnistego płynu. Uporczywe wymioty prowadzą do odwodnienia organizmu. Kot wydaje bolesne jęki. Jego kał jest rzadki i bardzo cuchnący. Temperatura chorego zwierzęcia podnosi się do 40-41 stopni C, po czym szybko opada. Zwierzęta giną w ciągu 24-48 godzin, często z głową opartą o naczynie z wodą. W przypadkach łagodniejszych choroba trwa od 5 do 6 dni. Objawy ze strony układu oddechowego nie występują lub pojawiają się dopiero w ostatnim okresie na skutek powikłań wirusowo-bakteryjnych. Zwierzęta, które przeżyją 9-10 dni powracają do zdrowia po dłuższej rekonwalescencji. W przebiegu panleukopenii stosunkowo rzadko pojawia się krwista biegunka oraz wycieki z nosa i worka spojówkowego. W niektórych przypadkach wokół oczu obserwuje się stan zapalny a potem zmiany błony śluzowej. Na brzegu języka mogą pojawić się owrzodzenia.
Choroba wirusowa atakuje zwykle młode koty (od 2 miesięcy do 2 lat), rzadko koty starsze. Sporadyczne przypadki zachorowań odnotowano także w ogrodach zoologicznych (leopard, tygrys, rys). Szczególnie wrażliwą rasą są koty syjamskie. Pierwsze przypadki choroby zostały opisane już w 1938 r. w USA, natomiast w Polsce choroba jest znana od 1957 r.
Panleukopenię wywołuje wirus zaliczany do grupy parvo, charakteryzujący sie dużą wytrzymałością. Źródłem zakażenia są zwierzęta chore, które wraz z kałem albo kropelkami śluzu z dróg oddechowych (niekiedy też moczem) wydalają chorobotwórczy wirus do środowiska.
Zazwyczaj do zakażenia dochodzi w sposób doustny lub donosowy, nie wyklucza jednak, że może dojść do niego na skutek ukłuć pcheł i innych pasożytów. Najczęściej chorują osobniki młode, pomiędzy 3. a 4. miesiącem życia. Niektórzy specjaliści twierdzą, że rasowe koty syjamskie i perskie są szczególnie podatne na te chorobę ze względu na recesywne geny (anomalie budowy leukocytów). Śmiertelność w przypadkach panlekopenii jest wysoka (50 - 90 procent).
Objawy
Okres inkubacji choroby wynosi od 4. do 9. dni. Znane są jednak także przypadki dwunastodniowej inkubacji. Choroba może przebiegać w postaci nadostrej lub ostrej. W tej pierwszej nie obserwujemy żadnych niepokojących objawów. Zazwyczaj gdy właściciel znajduje padłe zwierzę podejrzewa otrucie.
W postaci ostrej występują wymioty z wydalaniem zabarwionego żółcią, śluzowatego lub wodnistego płynu. Uporczywe wymioty prowadzą do odwodnienia organizmu. Kot wydaje bolesne jęki. Jego kał jest rzadki i bardzo cuchnący. Temperatura chorego zwierzęcia podnosi się do 40-41 stopni C, po czym szybko opada. Zwierzęta giną w ciągu 24-48 godzin, często z głową opartą o naczynie z wodą. W przypadkach łagodniejszych choroba trwa od 5 do 6 dni. Objawy ze strony układu oddechowego nie występują lub pojawiają się dopiero w ostatnim okresie na skutek powikłań wirusowo-bakteryjnych. Zwierzęta, które przeżyją 9-10 dni powracają do zdrowia po dłuższej rekonwalescencji. W przebiegu panleukopenii stosunkowo rzadko pojawia się krwista biegunka oraz wycieki z nosa i worka spojówkowego. W niektórych przypadkach wokół oczu obserwuje się stan zapalny a potem zmiany błony śluzowej. Na brzegu języka mogą pojawić się owrzodzenia.
Leczenie i zapobieganie
Leczenie swoiste polega na podaniu surowicy, leczenie objawowe i wspomagające na uzupełnianiu strat wodnoelektrolitowych, podawaniu środków przeciwwymiotnych i antybiotyków ze względu na możliwość powikłań bakteryjnych. Bardzo ważne jest zapobieganie chorobie przez dokonanie szczepienia ochronnego przeciwko panleukopenii, które praktycznie eliminuje ryzyko zachorowania.
Leczenie swoiste polega na podaniu surowicy, leczenie objawowe i wspomagające na uzupełnianiu strat wodnoelektrolitowych, podawaniu środków przeciwwymiotnych i antybiotyków ze względu na możliwość powikłań bakteryjnych. Bardzo ważne jest zapobieganie chorobie przez dokonanie szczepienia ochronnego przeciwko panleukopenii, które praktycznie eliminuje ryzyko zachorowania.
Jeśli mówimy o chorobach kotów to wiecie, że mogą one mieć padaczkę? Mojej mamy kot ma taką diagnozę, czytałem więcej na temat schorzenia na https://www.neuro-vet.pl/padaczka-u-psow-i-kotow . Jak dokładnie wygląda to u zwierząt i jak można im pomóc. Leczenie jest zależne od zaawansowania choroby, tego jak często ataki się pojawiają.
OdpowiedzUsuń