Koty ...: Budowa rasy historia i zwyczaje

Kot domowy (Felis catus; Felis silvestris catus; Felis (silvestris) domesticus) – gatunek ssaków z rodziny kotowatych; kosmopolityczny. Przez ludzi ceniony jako zwierzę domowe oraz z powodu jego zdolności do niszczenia szkodników (w szczególności myszek i innych gryzoni zagrażających zapasom żywności osiadłych ludzi) oraz do celów naukowych a także do pozyskiwania futer i mięsa (Boliwia, Chiny). Kot oswojony został wg. Encyklopedii Powszechnej około 4 tysięcy lat p.n.e. w Nubii, a udomowiony około 2 tysięcy lat p.n.e. w Egipcie. Niektóre źródła twierdzą, że koty zostały udomowione około 9500 lat temu, ale znane są źródła, które potwierdzają, że koty udomowiono już nawet około 11 tysięcy lat temu.

Przodkiem kota domowego jest kot nubijski - żbik afrykański (Felis lybica; Felis silvestris lybica) - ssak łożyskowy z rodziny kotowatych, drapieżnik. Zamieszkuje prawie całą Afrykę (poza bezwodnymi pustyniami i tropikalnymi lasami deszczowymi) oraz Półwysep Arabski. Prowadzi samotniczy tryb życia. Najnowsze badania genetyczne dowodzą niezwykle bliskiego pokrewieństwa między żbikiem i kotem nubijskim i sugerują, że należy je zaliczyć do jednego gatunku, ewentualnie wydzielając jedynie odrębną grupę żbików zamieszkujących Bliski Wschód i Afrykę. Kot pozbawiony opieki człowieka niekiedy ulega zdziczeniu i może też krzyżować się na przykład ze żbikiem.

Trochę symboliki

Symbolika kota związana jest z księżycem, gdyż kot poluje nocą, a wtedy jego oczy charakterystycznie błyszczą. Kotek porusza się bezszelestnie, a jego źrenice zmieniają kształt - podobnie jak księżyc.Czarny kot to ciemność, zagrożenie i śmierć; jest znakiem niezapłaconych rachunków, trudnej rozmowy. Biały kot natomiast oznacza szczęście. Kot rasowy symbolizuje budowę domu. Kot symbolizuje władzę oraz strach przed nią. Być kotem we śnie - to zaufanie społeczne, wysokie stanowisko lub odpowiedzialna funkcja.

Kot we śnie występuje wtedy, kiedy dała się nam we znaki perfidia osób współpracujących, mimo że bardzo się staraliśmy i zyskaliśmy uznanie przełożonych. To też ostrzeżenie, że czas wypracować jakąś skuteczną taktykę. Zdecydowanie najgorsze jest bezpośrednie starcie. Kot widziany we śnie wskazuje na rozmowę z nieprzyjemnymi urzędnikami, a także to, że stosunki z otoczeniem staną się chłodniejsze, pojawi się wiele niedomówień, zaczniemy podejrzewać bliską osobę o zdradę i w naszym związku nastąpi kryzys.

Miauczący i mruczący kot - nielojalność i obmowa ze strony koleżanek może poważnie zestresować. Nie należy wstydzić się poprosić o pomoc czy radę przyjaciół.

Budowa anatomiczna kota

Kot domowy ma okrągłą głowę, duże oczy przystosowane do widzenia w niskim natężeniu światła, spiczaste uszy. Posiada bardzo dobry zmysł słuchu i wzroku oraz dobrze wykształcony zmysł dotyku. Jego węch jest około czterokrotnie silniejszy od węchu ludzkiego. Włosy czuciowe kota (wąsy), to tak zwane wibrysy, zwłaszcza nad górną wargą, nad oczami, na policzkach oraz po wewnętrznej stronie przednich łap.

Pazury kota zaopatrzone są w specjalny mechanizm umożliwiający ich chowanie.

Masa ciała kota waha się od 2,5 do 7 kg. Niektóre koty jednak uzyskują większą wagę, dochodzącą do ok. 15 kg (np. Maine Coon oraz Norweski Leśny).

Kocie zwyczaje

Koty znaczą swój teren, co ma miejsce także w domu. Znaczenie terenu polega na ocieraniu się kota o ściany, meble czy nogi właściciela co może być odebrane jako przejaw sympatii. Kocury oprócz ocierania, swój teren zaznaczają moczem o innym bardziej intensywnym zapachu niż ich normalny mocz, co dla domowników bywa bardzo uciążliwe. W celu zapobieżenia znaczenia przez kocury moczem swojego terytorium kastruje się je po ukończeniu przez zwierzę 1 roku życia, jednakże kastracja nie gwarantuje, że kot przestanie znaczyć teren :-(

Koty są śpiochami. Ich dzienna długość snu jest zmienna. Zwykle koty śpią około 12-16 godzin. Niektóre koty mogą spać od 13-14 godzin, ale bywa, że potrafią spać nawet i 20 godzin w ciągu doby.

Koty są zoofagami, próby przestawienia ich na dietę wegetariańską są dla nich szkodliwe.

Normalna temperatura ciała kota waha się od 38 do 39 °C. Gorączka u kota występuje, gdy temperatura jego ciała przekracza 39,5 °C. Temperatura 37,5 °C oznacza hipotermię.

Serce kota w normalnych warunkach bije od 140 do 220, a podczas odpoczynku od 150 do 180 uderzeń na minutę.

Kły stałe wypychają kły mleczne.

Rozmnażanie się kotów

Koty rozmnażają się płciowo, zapłodnienie jest wewnętrzne. W ciągu roku kotka od 2 do 4 razy wchodzi w okres rui, która trwa około 2 dni. Objawia się pozostawianiem wzmożonych zapachowo śladów, ocieraniem się o przedmioty, i częstszym miauczeniem. Estrus (łac. oestrus), ruja, cieczka - faza płodności ułatwiająca skojarzenie pary w celu zapewnienia przekazania genów - trwa od 3-10 dni (obecność samca skraca tę fazę o kilka dni).Anestrus (okres bezrujowy, okres braku aktywności płciowej) trwa około 8 tygodni, chociaż zdarza się, że kotka wchodzi w fazę proestrus (faza przedrujowa) zaraz po porodzie. Jajeczkowanie jest wywołane przez stymulację receptorów u kotki przez członek męski samca. Ciąża trwa od 60-70 dni i kończy się narodzinami od 2 do 7, a bywa że przeważnie 3-5 kociąt. Dorosła kotka może odbyć stosunki z wieloma samcami w ciągu rui, dlatego też kocięta z jednego miotu mogą mieć nawet kilku ojców. Wcześniejsze narodziny kociąt - chociażby o 10 dni - nie gwarantują przeżycia małych kociaczków. Jeżeli kotka ma problemy przy porodzie - należy jej jak najszybciej pomóc - pociągając utkniętego w kroczu kotka za przednie łapki. Nie wolno pociągać za głowę. Nowonarodzonym kotkom należy wyczyścić otwory oddechowe - jeśli matka tego nie zrobiła tego wcześniej - bo kotek może się udusić. Kocięta przez okres od 7-14 dni są zupełnie ślepe. Oczka otwierają się im powoli i niejednocześnie. Malutkie kotki karmione są mlekiem matki przez 13 tygodni, chociaż bywa, że mogą być karmione dłużej.

Kocie Emocje

Obserwując zachowanie kotka możemy łatwo odczytać jego stan emocjonalny. Ogon kota sygnalizuje nastrój zwierzęcia i pomaga mu w utrzymaniu równowagi w chodzeniu po wąskich powierzchniach. Ogon ustawiony na wprost oznacza, że kot jest spokojny. Ogon uniesiony pionowo do góry oznacza chęć kota do zabawy. Gdy kotek macha ogonem, oznacza to, że jest zdenerwowany. Machanie końcem ogona oznacza zainteresowanie. Jeżeli kot stoi przy tym na ugiętych łapkach – oznacza to podniecenie. Lekko najeżone włosy na karku kota i napuszony ogon oznaczają, że jest on poważnie zaniepokojony lub zdenerwowany sytuacją. Może może wtedy zaatakować.

Kot uwielbia pogoń za szybko poruszającymi się przedmiotami, wchodzenie na drzewa, z których jednak z trudem schodzi. Kot świetnie też potrafi bawić się sam. Jeżeli w miejscu gdzie przebywa (np. w mieszkaniu w mieście) jest brak gryzoni - poluje na owady (zwłaszcza latające), aby zaspokoić swój instynkt łowiecki.

Mruczenie – charakterystyczny dźwięk o niskiej częstotliwości (25 do 150 Hz) wydawany przez koty domowe, stanowiący element komunikacji kotów - przeważnie sygnalizuje dobre samopoczucie, ale może być również emitowany w stresie.

Mechanizm mruczenia kotów nadal nie jest dobrze poznany. Związane jest to m.in. z tym, że koty nie mają odrębnego narządu, który byłby za nie odpowiedzialny. Jedna z hipotez oparta na elektromiograficznych badaniach zakłada, że mruczenie powstaje przez drganie mięśni krtani, które gwałtownie rozszerzając się i uciskając głośnię, wywołują dźwięk podczas wdechu i wydechu.

Zachowania kotów

Koty chętnie wychodzą na spacery. Koty są często opisywane jako zwierzęta samotne, ale w rzeczywistości jednak są z natury bardzo towarzyskie. Mają słabo rozwinięty instynkt stadny co oznacza, że w stanie dzikim same dbają o swoje podstawowe potrzeby (bezpieczeństwo, pożywienie). Dzikie koty najczęściej żyją w koloniach, nie tworząc stada, gdyż każdy osobnik dba sam o siebie. Starsze zwierzęta bardzo często wykazują agresję wobec młodych kotków.

Relacja pomiędzy ludźmi a kotami domowymi przez tysiące lat wyraźnie się zacieśniła i nabrała cech symbiozy. Koty dostrzegają różnice gatunków i wiedzą, że ich opiekunowie nie są kotami. Potwierdza to różnica między językiem ciała używanym przez kota w kontaktach z ludźmi a tym używanym wobec przedstawicieli swojego gatunku. Niektórzy zoolodzy uważają, że kot traktuje opiekuna jak zastępczą matkę, pozostając w stanie "przedłużonego dzieciństwa".

Kot nie znosi złego traktowania i jest pod tym względem bardzo pamiętliwy. Dobrze traktowany kotek, przywiązuje się do swego właściciela i na swój powściągliwy sposób okazuje mu przyjazne uczucia (wybiega na spotkanie, wychodzi na spacery, towarzyszy przy pracy, domaga się głaskania itp.). Niektóre koty można nauczyć prostych sztuczek, np. "proszenia" o jedzenie. Skarcony kotek, nie atakuje swego właściciela, ale się nań "obraża". Nie rozumie i nie ma poczucia winy w ludzkim tego słowa znaczeniu, toteż po kilku godzinach przychodzi z "propozycją pojednania" łasząc się i domagając się głaskania.

Higiena kotka

Koty do czyszczenia swojego futra nie potrzebują wody. Ich zamiłowanie do codziennej toalety jest bardzo dobrze znane. W ciągu dnia myją się kilkakrotnie liżąc sierść, aby usunąć z sierści kurz czy zabrudzenia, a tam gdzie nie sięgają językiem – zwilżoną językiem łapką, wycierają dokładnie całe ciało. Wylizjąc futerko układają je językiem w doskonale izolującą warstwę, ponieważ zmierzwione futro nie chroni przed zimnem. Językiem drażnią gruczoły łojowe, które znajdują się na skórze, i które zaczynają produkować wydzielinę, która impregnuje sierść przed wilgocią. Język kota jest szorstki, przez co skutecznie usuwa brud z futra i siwe, obumarłe włosy. Połykanie włosów w trakcie "mycia się" może prowadzić do zakłaczenia, czyli powstawania pilobezoarów (zwanych także wypluwkami). Toaleta kotka służy temu, aby jego futerko stało się nieprzemakalne. Służy mu też dobrze podczas upałów, bo poprzez zwilżanie sierści - usuwa się nadmiar ciepła z organizmu, a pod wpływem promieni słonecznych na jej powierzchni wytwarza się witamina D. Koty zlizując ją z sierści, zaopatrują się w ten składnik. Toaleta też służy rozładowaniu napięcia. Kotek zestresowany, myje się bardzo nerwowo, podobnie jak człowiek, który się denerwuje.

Trochę kociej historii

Istnieje wiele rozbieżności w kwestii daty udomowienia kota. Większość źródeł sugeruje lata 4000 - 3700 p.n.e., a miejscem w którym miało do tego dojść była Nubia. Istnieją jednak dowody (grób kota z Cypru sprzed ok. 7500 r. p.n.e.), że udomowienie kota zaczęło się znacznie wcześniej i trwało kilka tysięcy lat, a jej miejscem był obszar Żyznego Półksiężyca (Żyzny Półksiężyc to pas ziem o większej żyzności, mający kształt wielkiego półksiężyca, ciągnącego się od Egiptu poprzez Palestynę i Syrię po Mezopotamię). Już ok. 2000 r. p.n.e. kot był pospolicie hodowany w Egipcie, gdzie był przedmiotem kultu i wiązano go z boginią Bastet. Egipcjanie udomowili afrykańskiego kota ok. 3500 lat p.n.e. Powstał wtedy kult bogini Bast lub Bastet, która była boginią płodności, macierzyństwa, radości, miłości, dzieci, muzyki i tańca i wszystkiego co radosne. Była boginią domu, bo który dom mógł się obejść bez kota. Zwierzę to było uznawane przez Egipcjan za święte i czczone w świątyniach. Ciała martwych kotów balsamowano i mumifikowano, a niektóre z nich grzebano w pobliżu świątyni Bogini Bastet mającej postać kota (lwicy). W sztuce egipskiej koty miały znaczenie symboliczne i religijne. Przystrajano je w różnego rodzaju biżuterię m.in. naszyjniki i kolczyki. Inną kocią boginią była Mafdet, czczoną pod postacią ocelota, która niszczy węże.

Koty w Egipcie były podziwiane z męstwo, siłę i aktywność, trzy cechy faraonów. Jako bóstwo solarne Bast była łączona z Ra i opisywana jako jego córka lub żona, z którym miała syna Maahesa. Bastet była boginią radości, muzyki i tańca ale potrafiła być drapieżna gdy chciała. Imię Bast oznacą tę, która drapie. Nazywano ją też imionami: Ubasti, Ba en Aset (Dusza Aset - Izydy), Pasht. Słowo kot, które brzmi podobnie w wielu językach pochodzi z egipskiego utchat.

Ok. 350 p.n.e. kult Bast został porzucony a całkowity jego kres położył dekret cesarski z 390 r. n.e. który zakazał czczenia kociej bogini.

Kot jako święte zwierzę nie miał jednak dobrego i łatwego życia. W przeciwieństwie do kotów domowych - były one przetrzymywane w klatkach, w świątyniach i nie miały możliwości wyjścia na zewnątrz. Młode kotki były też często przeznaczane na ofiarę dla ówczesnych bóstw. Święte koty w Egipcie były otoczone opieką prawną i za zabicie kota groziła kara śmierci. W czasie klęsk żywiołowych Egipcjanie starali się ratować przede wszystkim koty, a w razie śmierci kota - na znak żałoby cała rodzina goliła brwi i głowy. Z czase kult kota w Egipcie przybrał formę zaślepionego fanatyzmu.

Herodot - grecki historyk podróżując po Egipcie w 450r. p.n.e., opisał wiele ciekawych zdarzeń związanych ze świętymi kotami i stosunkiem ludzi do nich. Zmarłe koty według zapisków Herodota zabierano do świątyni w Bubastis, gdzie były balsamowane i chowane. Herodot, który starał się przyrównać bóstwa Egipskie do Greckich, utożsamił Bastet z Artemidą.

Król Persów Kambyzes zdobył długo oblegane miasto Pelusjon tylko dzięki temu, że jego wojownicy mieli przyczepione do tarcz koty. Egipcjanie nie śmieli strzelać do kotów i zostali w tej walce pokonani. Herodot pisze również o pewnym Greku, który nieumyślnie zabił kota, za co został przez rozwścieczony tłum Egipcjan zamordowany.

Kot jako zwierzę boskie podlegał ochronie kapłanów, państwa i narodu, a jego wywóz poza granice państwa był zabroniony, a złamanie tego zakazu groziło śmiercią. Jednakże mimo to, dzięki podróżującym kupcom exodus kotów do Palestyny rozpoczął śię już około 1700 lat p.n.e. a potem na Kretę. W Grecji w Włoszech koty pojawiły się w V wieku p.n.e. ale były tam traktowane dosyć nieufnie - jako tajemnicze i egzotyczne istoty. W Indii i Chinach koty także były traktowane jako zwierzęta mające magiczną moc. Chińczycy czcili swojego kota jako "świętego Mao", który miał chronić kraj przed plagą myszy i szczurów. Bardzo bali się zaś "demonicznej Miao-Kui", która mogła jakoby zaczarować człowieka. W Japonii zła "Nekomata" wprowadzała nieład, a dobra wróżka "Neko" wnosiła do każdego domu szczęście. Chcąc uniknąć demona "Nekomata", w X wieku zaczęto w Japonii obcinać kotom ogony i chętniej trzymano zwierzęta okaleczone.

Figurki kotów z krótkim ogonkiem w siedzącej pozie z podniesioną lewą łapką w geście powitania (choć bywa, że i z prawą łapką) - zwane Maneki Neko(jap. kot powitalny) - były ustawiane w biurze lub w niedaleko wejścia domu, aby witał gości i przynosił szczęście w życiu rodzinnym i interesach. Figurki Maneki Neko wykonane z gliny, porcelany z wieloma dodatkami (skrzydełka, opaska na główce, chusteczka na szyi, czasem dzwoneczek) pomalowane na różne kolory: białe, czarne i czerwone - chroniły przed demonami i staropanieństwem. Figurki Maneki neko przedstawiającego kotka myjącego sobie pyszczek według dawnych wierzeń japońskich miało oznaczać nadejście deszczu.

W Europie i Azji koty rozprzestrzeniły się w IX w. n.e. Wykorzystywano je do tępienia gryzoni, były też przedmiotem kultu, bawiono się nimi, tolerowano je ale też traktowano nieufnie. Nie były jednak tępione ani prześladowane, co zmieniło się radykalnie wraz z nadejściemchrześcijaństwa. Ze szczególnym okrucieństwem wysłannicy Rzymu tępili kota, którego uważali za pogański symbol płodności, a czarne koty uważali za wysłanników diabła. Zabobony średniowiecznego chrześcijaństwa sprawiły, że koty uważano za towarzyszy wiedźm. Prześcigano się w wynajdowaniu tortur nie mających precedensu w historii. Koty kamienowano, torturowano, okaleczano i palono na stosie. We Francji palono je na stosie aż do XVII wieku, kiedy Ludwik XIII zabronił tych praktyk. Wytępiono setki tysięcy kotów w całej Europie. Gdyby nie fakt, że za Hunami przybyły do Europy setki tysięcy szczurów i plaga tych gryzoni zaczęła się szerzyć w zastraszającym tempie - to koty wytępiono by całkowicie. Ocalił koty fakt, że przypomniano sobie o nich i nawet w miejscach, gdzie nie wolno ich było trzymać (tak jak w greckim klasztorze na górze Athos) - dla kotków zrobiono wyjątek.

Kolejna plaga szczurów spadła na Europę w XII w. wraz z powracającymi krzyżowcami. Wówczas kościół surowo zabronił zabijania kotów, gdyż tylko koty były w stanie zatrzymać tę inwazję, ale gdy niebezpieczeństwo minęło - znowu zaczęto koty tępić. Nienawiść do kotów utrzymywała się przez kolejne kilka wieków. Wśród ludności miejskiej kot był zwierzęciem którym gardzono, jednakże wśród arystokracji, w pałacach koty zaczęły wracać do łask. Traktowano je jako maskotki dla dam dworu i to zaowocowało tym, że i w gospodarstwach wiejskich też zaczęto je tolerować.

W XIX wieku powszechną zoofobię wywołało odkrycie przez Ludwika Pasteur'a chorobotwórczej roli drobnoustrojów. Obawiano się, że zwierzęta przenoszą wszystkie zarazki i unikano kontaktu z nimi. Dopiero groźba masowego pojawienia się szczurów w czasie I Wojny Światowej spowodowała, że koty zostały uznane za przyjaciół i sprzymierzeńców człowieka.

W nowożytnej Ameryce od początku ceniono kotka jako skutecznego łowcę gryzoni. Żeglarze zawdzięczali im tępienie szczurów na statkach, a pierwsi farmerzy uważali przywiezione do Ameryki koty za zwierzęta nadzwyczaj pożyteczne. Największe, zdrowe i dorodne okazy kotów osiągały na rynku rekordowe ceny. Koty nie tylko chroniły domostwa przed szkodnikami, ale stały się także symbolem domowego ciepła. W Ameryce dużo wcześniej niż w Europie kot stał się maskotką dla dzieci i dorosłych - zwierzęciem, które trzymano dla przyjemności. Niezależność i rezerwa sprawiły, że koty kojarzono z fałszem i obłudą. Właściwie powróciły do łask dopiero w XX stuleciu.

Koty zaczęto hodować również w Anglii, która słynęła z hodowli psów i koni. Anglia stała się pierwszym krajem, gdzie zaczęto hodować koty, tworząc ich nowe rasy zgodnie z estetycznymi wymogami przyszłych właścicieli. Trend ten utrzymuje się do dziś. Obecnie kot należy w Europie do najchętniej trzymanych w domu zwierząt.

Rasy kota domowego

Wyhodowano wiele ras kota domowego, różniących się ubarwieniem, wielkością i długością włosów. Ich współczesne wzorce niektórych starszych ras znacznie odbiegają od wcześniejszych cech kotów tak jak w przypadku długowłosych kotów perskich, gołych sfinksów czy syjamskich. Znaczna liczba kotów domowych żyje samodzielnie w miastach (w Polsce są to tzw. koty zamieszkujące piwnice lub dachy).

Kocie rasy:

Abisyński
Amerykański curl
Balinese (Balijski)
Bengalski
Birmański
Brytyjski
Burmski (Burmański)
Devon rex
Egzotyczny
Szkocki Fold
Japoński bobtail
Kartuski (Chartreux)
Kolorpoint (Colorpoint)
Maine Coon
Manx
Norweski leśny
Ocicat
Orientalny
Perski
Ragdoll
Rosyjski niebieski
Savannah
Sfinks
Somalijski
Syberyjski
Syjamski
Turecki Angora
Turecki Van

Długość życia kotów

Koty żyjące na wolności dożywają średnio od 7 do 8 lat, natomiast koty trzymane w warunkach domowych osiągają wiek od 15 do 20 lat, a czasem więcej. Na długość życia wpływa szereg czynników, takich jak: płeć, styl życia, zwyczaje. Według statystyk wykastrowane zwierzęta żyją dłużej niż niewykastrowane. Wolno żyjące w miastach koty "piwniczne" żyją przeciętnie do 2 lat, choć okres ten może ulec wydłużeniu dzięki dożywianiu.

Małe kocięta rozwijają się bardzo szybko i stają się w pełni samodzielne w wieku od 10 do 12 tygodni. Jest to najlepszy czas na to, aby mogły trafić do nowych właścicieli. Gdy kocięta osiągają wiek około 3 miesięcy, kotka przestaje się nimi interesować i zmusza je do samodzielności. Gdy osiągają wiek około 5 miesięcy kociaki wymieniają zęby na stałe. Dzieciństwo kociąt kończy się z uzyskaniem dojrzałości płciowej i w tym też okresie może pojawić się pierwsza ruja, a kot zaczyna oznaczać swoje terytorium (obsikując je - jeśli nie jest wykastrowany)

Wyraźne objawy starości kota pojawiają się po okołó 10-tym roku życia. Na zębach kotków pojawia się kamień nazębny, kondycja kotów staje się coraz słabsza, osłabia się wzrok, słuch i węch. Stare koty są bardzo wrażliwe na zmiany środowiskowe i stres.

Wiek kota w porównaniu z wiekiem człowieka

Generalnie koty żyją dłużej niż psy. Średnia długość życia kota waha się od 12 do 14 lat, choć nie należą do rzadkosci koty dożywajace nawet do 20 lat. Długość życia naszych ulubieńców zależy od wielu czynników takich jak m.in. tryb życia (koty "wałesające się" żyją średnio 8 lat).

Odżywianie, opieka weterynaryjna, czynniki genetyczne itd. Przyjęło się uważać, że siedmioletni kot to "kot w średnim wieku", a dziesięcioletni to to już niestety - staruszek.

Wiek kota w porównaniu z wiekiem człowieka

Kot - Człowiek

1 miesiąc - 6 miesięcy2 miesiące - 10 miesięcy3 miesiące - 2 lata4 miesiące - 5 lat5 mieisięcy - 8 lat6 miesięcy - 10 lat
8 miesięcy - 13 lat1 rok - 15 lat2 lata - 24 lata
3 lata - 30 lat
4 lata - 32 lata
5 lat - 40 lat
6 lat - 43 lata
7 lat - 45 lat
8 lat - 50 lat
9 lat - 55 lat10 lat - 56 lat
11 lat - 62 lata12 lat - 65 lat 14 lat - 72 lata
15 lat - 74 lata16 lat - 76 lat
17 lat - 78 lat18 lat - 80 lat
19 lat - 82 lata20 lat - 84 lata

Choroby kotów

Toksoplazmoza
Chlamydioza
Zakaźny katar kotów
Wścieklizna
Panleukopenia
Białaczka (felv)
Wirus niedoboru immunologicznego - fiv
Pasożyty skórne
Nowotwory i grzybice
Utrata sierści
Zaburzenia trawienia

Historia ewolucyjna

Historia ewolucyjna kotów sięga końca eocenu. Wywodzą się prawdopodobnie z jednej z gałęzi łaszowatych (Viverridae). Do dziś niektórzy przedstawiciele tej rodziny, jak np. żenety lub fossa, wykazują wiele cech wspólnych z kotowatymi. Może to być przykład konwergencji ewolucyjnej lub też spadek po wspólnym przodku. Pierwsze prawdziwe kotowate pojawiły się w oligocenie. Najstarszy opisany kot to pochodzący z oligocenu Proailurus lemanensis odkryty w Europie. Był to niewielki drapieżnik, prowadzący tryb życia prawdopodobnie zbliżony do dzisiejszego margaja. Wiele czasu spędzał na drzewach, gdzie zdobywał pokarm i ukrywał się przed większymi drapieżnikami. Od późniejszych kotowatych różni się wyraźnie częściowo stopochodnymi łapami tylnymi, dłuższym pyskiem i większą ilością zębów policzkowych. Następnym kotem był Pseudaelurus, który zróżnicował się na co najmniej kilkanaście gatunków i prawdopodobnie dał początek wszystkim późniejszym gałęziom kotowatych. Pseudaelurus dał początek dwóm najważniejszym grupom kotowatych, szablastozębnym machajrodontom (Machairodontinae) oraz stożkozębnym felininom (Felinae). Wśród tych ostatnich wyodrębniła się potem jeszcze jedna gałąź – panterininy (Pantheriinae), do których zalicza się potocznie duże kotowate.

Badania genetyczne wykazały, że ostatni wspólny przodek żyjących dziś gatunków kotów żył około 10,8 miliona lat temu. Rodzaj ten rozprzestrzenił się z Europy na tereny Azji, Ameryki Północnej i prawdopodobnie Afryki. Podrodzina Pantherinae wyodrębniła się około 6,4 miliona lat temu z kolei rodzaj Panthera pojawił się około 3,8 miliona lat temu. Aż 60% dzisiejszych gatunków kotowatych wyodrębniło się w ciągu ostatniego miliona lat.

Kotowate i ich charakterystyka

Zwierzęta o uzębieniu tnąco-kruszącym, z silnie rozwiniętymi kłami i łamaczami. Dobrze wykształcone zmysły, zwłaszcza wzroku i słuchu. Głowa zaokrąglona, ciało wydłużone, pysk krótki. Kończyny przednie pięciopalczaste, z chowanymi pazurami (poza gepardem). Kończyny tylne czteropalczaste. Owłosienie miękkie, zazwyczaj równomierne (wyjątkiem samiec lwa), ubarwienie zmienne, często w plamy, pręgi lub cętki. Siatkówka oczu kotowatych jest niezwykle czuła dzięki warstwie guaninowej powodującej charakterystyczne "świecenie oczu" pod wpływem światła.

Zamieszkują wszystkie strefy klimatyczne. Występują na wszystkich kontynentach poza Australią i Antarktydą. Zależnie od gatunku prowadzą nocny lub dzienny tryb życia, wspinają się na drzewa, niektóre bardzo szybko biegają (gepard), inne polują z zasadzki. Żyją przeważnie samotnie, znacznie rzadziej w grupach rodzinnych lub niewielkich stadach. Rozmnażają się 1–2 razy w roku, młode przychodzą na świat ślepe.

Większość kotowatych ma 38 (19 par) chromosomów, z wyjątkiem kilku gatunków południowoamerykańskich, u których liczba chromosomów 2n=36.

W Polsce żyją 2 gatunki z rodziny kotów: ryś i żbik (nie licząc najpopularniejszego kota domowego).

Wielkie i małe koty

Wielkie koty (Pantherinae) nie mogą mruczeć, są za to w stanie ryczeć. Wiąże się to z budową kości gnykowych u podstawy języka. U tych dużych kotów kość o nazwie epihyoideum została w toku ewolucji zastąpiona cienkim więzadłem, łączącym luźno język i krtań z podstawą czaszki. Źrenica dużych kotów jest okrągła.

Małe koty (Felinae), jak kot domowy i inne koty z rodzaju Felis oraz większość niewielkich kotowatych, mają rozbudowane kości gnykowe i wydają pomruki, a ich źrenice są pionowe. Czasami wyróżniana jest jeszcze podrodzina gepardów (Acinonychinae) na podstawie bardzo charakterystycznych i unikalnych wśród kotowatych cech. Niedawno przeprowadzone badania genetyczne udowodniły jednak, że gepard jest silnie zmodyfikowanym przedstawicielem Felininae, a jego najbliższymi krewniakami są puma i jaguarundi.

Kot w niektórych językach świata:

angielski: cat

francuski: le chat

niemiecki: katze

włoski: gatto

hiszpański/portugalski: gato

ukraiński: kotuk

fiński: kissa

rosyjski: koszka

grecki: gata

szwedzki/norweski: katt

islandzki: kottur

rumuński: pisica

litewski: katinas

czeski: kocka

słowacki: macka

flamandzki: kat

armeński: gatz

chiński: mao

arabski: biss

Hawaje: popoki

malajski: kucing

japoński: neko

esperanto: kato

łacina: cattus

turecki: kedi

bułgarski: kotka

Dzikie koty

Gepard
Irbis
Pantera śnieżna
Jaguar
Karakal
Lew
Manul
Ocelot
Pantera
Lampart
Puma
Ryś
Serwal
Tygrys
Żbik
Koty wymarłe: Smilodon (Tygrys Szablozębny)
Ludojady: Tygrysy, lwy, pantery...

Kocimiętka i jej wpływ na koty

Kocimiętka znana jest także z wpływu, jaki wywiera na koty, od czego pochodzi nazwa rodzaju. Około 2/3 kotów jest podatnych na działanie kocimiętki, cecha ta jest dziedziczna. Kocimiętka zawiera terpeny, będące prawdopodobnie kocim feromonem. Kiedy kot wyczuwa kocimiętkę zaczyna się w niej tarzać, chwytać łapami, gryźć, lizać, następnie głośno mruczy i miauczy. Trwa to około 10 minut, po czym zwierzę traci zainteresowanie rośliną. Po kolejnych 2 godzinach cały proces może zajść na nowo. Małe kocięta i starsze koty wykazują mniejsze zainteresowanie kocimiętką, bardzo wyczulone na jej działanie wydają się być osobniki w wieku rozrodczym.

Przynajmniej trzy gatunki kocimiętki przyciągają koty, są to: Nepeta cataria, N. grandiflora i N.aassenii. Większość pozostałych gatunków nie została przebadana pod tym kątem.

Co szkodzi kotu?

Rośliny które mogą zaszkodzić kotu. Na zatrucie szczególnie narażone są młode i ciekawe wszystkiego co je otacza koty. Inne nie wykazują żadnego zainteresowania roślinami i przez długie lata żyją spokojnie w ogrodach lub mieszkaniach, w których jest dużo roślin i krzewów.

Rośliny okolicznościowe i dekoracyjne

aloes
amarylis, amarylek
azalia
bluszcz pospolity (wiele jego odmian)
chryzantema, złocień
ciemiernik
diffenbachia
dławisz, słodkogorz
dracena, smokowiec
filodendron
geranium
hortensja
jemioła
liguster
narcyz
ostrokrzew
ozdobna odmiana wiśni
poinsecja
różanecznik, rododendron
trzmielina japońska
tytoń ozdobny
wilczomlecz
zimowit jesienny

Rośliny ogrodowe i dziko rosnące

Awokado
bez (jagoda bzu czarnego)
bieluń
biskupie serduszka
bukszpan
ciemiężyca
cis - cała roslina
czerniec gronowy
czosnek
dzikie wino
fiołek alpejski, cyklamen
groszek
hortensja
jaskier
kalmia wielkolistna
kasztanowiec zwyczajny
konwalia majowa
ligustr pospolity
liliowate
lobelia
ładniszka okazała, dicentra
łubin
mak
miechunka
naparstnica purpurowa
narcyz
obrazkowiec
oleander
ostróżka
wawrzynek wilczełyko
pierwiosnek
pokrzyk wilcza-jagoda
pokrzywa
pomidor (tylko część pnąca jest szkodliwa)
powójnik wirginijski
psiankowate (np. ziemniak ale również bieluń)
rabarbar
rącznik pospolity
robinia akacjowa, grochodrzew
słodlin, glicyna, wisteria
szczwół plamisty
szkarłatka amerykańska
sumak jadowity
świbka morska
tojad
winobluszcz pięciolistkowy
złotokap

Kwiaty cebulkowe takie jak tulipan, hiacynt, irys

Grzyby - wszystkie gatunki mogą stanowić potencjalne zagrożenie

Wiśniowate (wiele odmian, m.in. dzika wiśnia, morela, brzoskwinia...

Ziarna jabłek

Niektóre symptomy zatrucia u kotów

Ciągłe wymioty
Biegunka
Brak apetytu
Jaśniejszy niż zwykle kolor dziąseł i języka
Obrzmiały język
Ból brzucha
Konwulsje

Należy zdiagnozować którą roślinkę kot zjadł i natychmiast iść ze zwierzakiem do weterynarza.

Kotu nie należy podawać!

Mleka! Koty nie mają odpowiednich enzymów, które rozkładają cukier w mleku, czyli laktozę. Przy braku tych enzymów, laktoza pozostaje niestrawiona, fermentuje w jelitach powodując biegunkę. Niektóre zwierzęta tolerują niewielkie ilości mleka, zaś inne żadnego.
czekolada
kawa i ziarenka kawy
herbata
napoje zawierające kofeinę
cebula - cebula może powodować anemię u kotów, psów i innych zwierząt, działając na czerwone ciałka krwi, które stają się sztywne i przestają poprawnie funkcjonować. Zjedzenie większej ilości tego warzywa przez zwierzaka może okazać się bardzo niebezpieczne.
czosnek
kości z ryb, drobiu i mięsa - gotowane kości drobiu są łamliwe i mogą przebić kotu żołądek
ludzkie witaminy zawierające żelazo
tłuste sosy
sznurek nasączony tłuszczem (po pieczeniu mięsa)
spleśniałe i zepsute jedzenie
napoje alkoholowe
grzyby
karmy dla psów - Koty, w odróżnieniu od psów, są wyłącznie mięsożerne i wymagają większego poziomu protein i tłuszczu niż psy, za to niższego poziomu węglowodanów.
ciasto drożdżowe
Białka jajek - dodawanie do kociego jedzenia surowych jajek może spowodować niedobór biotyny. Białko enzym, który powoduje, że biotyna nie jest przyswajana przez organizm. Brak biotyny objawia się problemami skórnymi, wypadaniem sierści, zahamowaniem wzrostu.

Najlepsze karmy dla kotów to: Hills, Iams, Royal Canin

Jak wybrać rasowego kota?

Kiedy jesteśmy właścicielami nierasowego kotka, to trudno przewidzieć jaki będzie miał charakter, ponieważ jego przodkowie są nam nie znani. Decydując się na kupno rasowego kotka, możemy przewidzieć jaki charakter będzie miał nasz wybraniec. Każda rasa kota posiada charakterystyczne cechy osobowości, które można dopasować do własnych cech charakteru. Jest to bardzo komfortoe dla obu stron: i właściciela kota i samego pupilka, którego wybierzemy.

A oto parę ras kotków i ich cechy charakterystyczne:

Cornish rex

Jego futerko jest pofałdowane i miękkie, oczy miedziano-bursztynowe. Uwielbia towarzystwo ludzi i lubi być głaskany, a za swoim właścicielem chodzi krok w krok.

Neva masquarade

Koty tej rasy są bardzo inteligentne lubiąc bawić się tak jak psy, przynosząc w pyszczku zabawki. Futerko kotka jest po kocie syberyjskim, a oczy koloru błękitnego ma po kocie syjamskim.

Turecki angorski

Jest smukłej budowy ciała, o długich nogach. Posiada gęstą, jedwabistą sierść. Nie jest kłopotliwy w utrzymaniu, gdyż sam dba o swoje futro. Jest bardzo ciekawski i zagląda w każdy kąt.

Brytyjski krótkowłosy

Jego sierść jest bardzo aksamitna i gęsta. Ma krótkie i grube łapy i krótki ogon. Jest inteligentny i niezależny i bardzo łowny. Wyłapie wszystkie myszy.

Ocicat

Jego futerko jest takie jak futerko ocelota. Jego sylwetka jest smukła i sprężysta. Spokojny, zrównoważony, zawsze chętny do zabawy. Ma silną osobowość, ale też potrafi się podporządkować właścicielowi.

Na co należy zwrócić uwagę jak kupujemy kota:

Nie kieruj się tylko i wyłącznie wyglądem kota. Trzeba się najpierw dowiedzieć jaki ma charakter i jak go pielęgnować.
Nie kupuj rasowego kota na targowisku czy na giełdzie. Kupując kota najlepiej wybrać się do zarejestrowanej hodowli, ponieważ tam dowiemy się w jakich warunkach kot żyje, jak jest karmiony, jak się zachowuje i jaki ma charakter. Najlepiej jest odwiedzić paru hodowców, aby zobaczyć w jakich warunkach zwierzęta żyją, czy są trzymane w boksach, czy w domu. Koty hodowane w boksach bywają zazwyczaj mniej przyjazne dla ludzi niż te hodowane w domach mające bezpośredni kontakt z ludźmi.
Jeśli decydujesz się na to, aby hodować kotki, to najlepiej wybrać do tego celu kota z rodowodem, który zazwyczaj bywa droższy od kota bez rodowodu. Kocięta takiego kotka też będą miały rodowód pod warunkiem, że drugi rodzic też będzie rasowy. Jeśli nie chcesz rozmnażać kotów, to wystarczy wybrać kotka który też ma rodowód, ale nie nadaje się do hodowli. Kupując kota z rodowodem mamy zatem pewność, że kot jest zdrowy, zaszczepiony, odrobaczony i dobrze odżywiony.
Gdy zdecydujesz się kupić kota bez rodowodu - ryzyko jest takie, że wyglądem będzie przypominał swoją rasę, ale że nie mając wglądu w to kim byli jego rodzice - nie będziesz wiedzieć czy nie mieli czasem jakichś wad genetycznych i czy kociak był szczepiony i dobrze odżywiony. W takiej sytuacji, lepiej wziąć zwykłego kotka dachowca. Na pewno odpłaci nam sympatią i sprawi dużo uciechy.

Ciekawostki:

17 luty - Światowy Dzień Kota - w Polsce święto to jest obchodzone od 2006 roku.
W Japonii kot jest najpopularniejszą maskotką, a Maneki Neko, czyli jego figurka z podniesioną łapką w geście pozdrowienia, widnieje przy wejściu do domów, biur, sklepów i restauracji co według przesądów zapewnia m.in. powodzenie w interesach.
W 1879 roku w Belgii przeprowadzono próbę zastąpienia gołębi pocztowych kotami. Wywieziono 37 kotów z Liège do miejscowości położonej w promieniu 30 km. Koty wyposażone w odpowiedni ekwipunek wypuszczono - wszystkie wróciły do Liège, jednak większość pozbyła się w drodze przesyłek.
W kuchni kantońskiej występuje potrawa o nazwie "Smok, tygrys i feniks", sporządzana m.in. z mięsa kota; Aborygeni australijscy zabijają i zjadają zdziczałe koty.
Zbyt częste szczepienia w kark mogą grozić bardzo złośliwą chorobą nowotworową VAS – Vaccine Associated Sarcoma. Aby zmniejszyć możliwość wystąpienia tego nowotworu kotów nie szczepi się w kark, ale w łapę. Zbyt częste szczepienie kotów nie jest wskazane, zwłaszcza jeśli mają one ograniczony kontakt ze światem i nie wychodzą na zewnątrz.
Koty mają po pięć palców u każdej z przednich łap, ale u tylnych tylko po cztery.
Wbrew powszechnemu przekonaniu, koty to zwierzęta towarzyskie. Jeżeli przebywają wśród ludzi, reagują kiedy się do nich mówi i potrafią na swój sposób odpowiadać. Cieszy je towarzystwo człowieka.
Wszystkie kocięta rodzą się ślepe i bezzębne, z zamkniętymi przewodami słuchowymi. Tuż po otwarciu oczy kociąt są zawsze niebieskie, bez względu na rasę. Właściwy ich kolor pojawia się dopiero po około 12 tygodniach.
Dobrze traktowane koty mogą dożyć dwudziestu lat lub nawet przekroczyć ten wiek.
Kot nie widzi tego, co znajduje się bezpośrednio przed jego nosem. Dlatego często nie może znaleźć małych kawałeczków (np. jedzenia) na podłodze.
Gen odpowiedzialny za rude ubarwienie sierści kota jest powiązany z jego płcią i znajduje się w chromosomie X (gen determinujący płeć). Może dać barwę rudą lub czarną, więc samice kota domowego, które mają dwa chromosomy X, mogą mieć w swoim ubarwieniu zarówno czarny jak i rudy kolor. Natomiast kocury, posiadające tylko jeden chromosom X nigdy nie będą mogły poszczycić się kombinacją tych dwóch kolorów.
Jeżeli jednak u samczyka kota wystąpi rudo-czarne ubarwienie, to oprócz tego, że będzie on niezwykłym unikatem, na pewno okaże się też bezpłodny. Aby uzyskać w swoim umaszczeniu zarówno barwę rudą jak i czarną, kocur musi posiadać parę żeńskich chromosomów X determinujących płeć kota, a ta wyjątkowa kombinacja uczyni go bezpłodnym.
Krew kotów dzieli się na grupy tak jak krew ludzka. Zdecydowana większość kotów (ok.99%) ma grupę krwi A. Grupa B występuje najczęściej u kotów konkretnych ras (głównie u persów, kotów abisyńskich i kotów brytyjskich krótkowłosych). Grupa krwi AB jest u kotów wyjątkową rzadkością.
Kolor oznak na futrze kotów syjamskich jest warunkowany przez temperaturę. Rejony ciała bardziej narażone na działanie zimna (nos, łapy, ogon) są ciemniejsze.
Małe kotki syjamskie rodzą się całkowicie białe z powodu "upału" panującego w macicy matki przed ich narodzinami. To ciepło powstrzymuje ciemnienie oznak na futrze kociaków.
Ludzie, którzy są uczuleni na koty, w rzeczywistości są uczuleni na kocią ślinę lub drobinki naskórka osadzające się na sierści. Jeżeli kot jest często kąpany, alergicy znacznie lepiej znoszą jego obecność.
Bieżące badania wykazują, że alergeny u kotów są powiązane z ich gruczołami zapachowymi. Koty mają takie gruczoły na twarzy oraz u nasady ogona. Najwięcej zapachów wytwarzają samczyki, toteż alergicy powinni najlepiej tolerować wysterylizowane samiczki.
Koty narażone są na choroby dziąseł oraz próchnicę. Ich zęby powinny być czyszczone przez weterynarza raz do roku.
Koty, zwłaszcza w starszym wieku, mogą chorować na raka. W wielu przypadkach leczenie może przynieść dobre rezultaty.
Większość kotów nie ma rzęs.
Kotom nie należy podawać do picia krowiego mleka, gdyż większość dorosłych kotów nie przyswaja zawartej w nim laktozy, co może być przyczyną biegunki.
Koty nie mają obojczyka. Ten "brak" sprawia, że mogą wciskać się we wszystkie szczeliny, przez które może przejść ich głowa.
Koty, które mają białe futro i jasną skórę na uszach są bardzo wrażliwe na promienie słoneczne i dlatego częste przebywanie na słońcu może spowodować u nich raka skóry. Aby zapobiegać takim przypadkom, można smarować uszy kota filtrem słonecznym, albo trzymać kota w domu.
Koty mogą nabawić się tasiemca poprzez zjadanie pcheł albo myszy dlatego polowaną myszkę trzeba kotu odebrać.
Koty mają tzw. trzecią powiekę, która zapobiega wysychaniu oczu oraz powstawaniu innych uszkodzeń. Kiedy kot jest chory, jego trzecia powieka często zamyka się połowicznie, co łatwo można zauważyć.
Przestraszony lub podekscytowany kot ma duże i okrągłe źrenice, a u zdenerwowanego kota źrenice są zwężone. Rozmiar źrenicy zależy w równym stopniu od emocji i od natężenia światła.
Ciąża u kotki trwa 58 - 65 dni.
Koty mogą spać do 15 godzin dziennie dlatego są największymi śpiochami.
Kot potrafi skakać siedem razy wyżej, niż wynosi jego własna wysokość.
Jeżeli kot bardzo się spieszy, może biec z prędkością około 50 km/h.
Niektóre kocieta rodzą sie z dodatkowymi palcami (polidaktylią) i nie przeszkadza zbytnio w normalnym funkcjonowaniu.
Ciało kotów pokryte jest gęstymi włosami okrywowymi, chroniącymi przed wpływem zmiennej pogody, a także z włosów puchowych, które formują krótki, miękki podszerstek.
Koty nie rozróżniają kolorów, jednak ostatnie badania wykazały, że rozróżniają one kolor niebieski, zielony i czerwony.
Większość białych kotów o niebieskich oczach jest głucha. Białe koty, u których tylko jedno oko jest niebieskie, są głuche na ucho znajdujące się po stronie niebieskiego oka. Przypadłość ta nie dotyczy kotów o oczach zielonych lub pomarańczowych.
Gdy kot skacze, poduszeczki znajdujące się na jego łapach działają przy lądowaniu jak amortyzatory.
Kocia mama sama uczy swoje młode, jak korzystać z kuwety.
To jak traktowane są koty we wczesnym dzieciństwie wpływa na ich późniejsza osobowość.
W przeciwieństwie do psów koty nie lubia słodyczy, choć niektóre liżą ciastka i owoce.
Przeciętny koci posiłek to ekwiwalent pięciu myszy.
Przodkiem wszystkich kotów domowych jest afrykański dziki kot, który wystepuje do dnia dzisiejszego.
W starożytnym Egipcie zabicie kota było przestępstwem, za które groziła kara śmierci. Jeżeli kot umarł śmiercią naturalną, na znak żałoby wszyscy członkowie rodziny, do której należał kot musieli golić brwi.
W starożytnym Egipcie koty były mumifikowane i składane do grobowców. W czasie prac wykopaliskowych w pewnym starożytnym mieście natrafiono na 300 000 mumii kotów.
W średniowieczu koty, podobnie jak czarownice, palono na stosach.
Pierwsza wystawa kotów odbyła sie w Londynie w 1871 roku.
Obecnie zarejestrowanych jest około 100 ras kotów domowych.
Koty nie lubia krzyków i gwałtownych ruchów, nie powinno się więc wybierać ich na pupili małych dzieci.
Koci słuch jest niezwykle czuły. Pozwala mu to słyszeć dźwięki o dwie oktawy wyższe niż słyszy człowiek.
Głaskanie kota łagodzi stres, a jego mruczenie działa uspokajająco.
Kot niekiedy okazuje uczucie przynosząc właścicielowi zabitą zdobycz. Jednak niektóre koty robią to, gdyż uważają swoich właścicieli za nieudolnych łowców (niczym kocięta), których należy karmić i nauczyć polować.
Koty posiadają dodatkowy zmysł - połączenie zmysłu powonienia i smaku i dodatkowy receptor, tzw. organ Jacobsona w górnej części podniebienia. Cząsteczki zapachowe osiadają na języku, który po przyciśnięciu do błony śluzowej organu Jacobsona, wysyła impulsy nerwowe do mózgu.
Koty są szczególnie wrażliwe na cząsteczki zapachów zawierające azot i unikają miejsc, w których one występują.
Koty nie znosza mocno chlorowanej wody z kranu oraz nie lubią jeść z naczyń, które pachną detergentami.
Koty poświęcają swojej toalecie blisko trzecią część dnia.
Niektóre koty nadużywaja zabiegów pielęgnacyjnych, co może doprowadzić do poważnych problemów takich jak zapalenie skóry, utrata sierści czy skołtunienie futerka.
Napoleon I bał sie kotów.
Abraham Lincoln uwielbiał koty. W białym domu miał ich czwórkę.
Kot ma po cztery rzędy wąsów po każdej stronie pyszczka.
Koty można nauczyć chodzenia na smyczy, choć wymaga to cierpliwości i regularnych treningów. Im młodszy kot, tym szybciej osiągniemy rezultaty.
Mruczenie nie zawsze jest u kotów oznaką zadowolenia. Koty mruczą również, gdy są chore, bezbronne (aby ubobruchać przeciwnika), koty dominujące mruczą, kiedy podchodzą do innych w przyjaznych zamiarach.
Kocimiętka działa na większość kotów podobnie jak marihuana na ludzi.
Spośród wszystkich gatunków kotów jedynie kot domowy potrafi podczas chodzenia trzymać ogon w pozycji horyzontalnej.
Zadowolony kot trzyma ogon wysoko uniesiony do góry.
Prawie 10% wszystkich kości kota znajduje się w jego ogonie.
Kocie rodziny najlepiej czują się w parzystych grupach.
Puls kota wynosi 110-170 uderzeń na minutę. Najłatwiej wyczuć go w miejscu, gdzie tylna łapa łączy sie z tułowiem.
Kąt widzenia kota wynosi około 185 stopni.
Mainkuny są około 4-5 razy większe od kotów singapurskich, które należą do najmniejszej rasy świata.
Gepardy to jedyne koty, które nie mogą chować pazurów.
Najwrażliwsze włosy na ciele kota to wąsy, brwi oraz włosy znajdujące się pomiędzy poduszeczkami palców.
U ludzi i kotów te same rejony mózgu odpowiedzialne są za emocje.
Mózg kota bardziej przypomina ludzki niż psi.
W ciele kota znajduje się 206 kości, w ciele człowieka - 230.

Felinoterapia

Jest to jedna z metod zooterapii, polegająca na kontakcie osoby poddawanej terapii z kotem. Wykorzystuje się ją w leczeniu osób starszych, niepełnosprawnych i niedołężnych, a także niepełnosprawnych fizycznie i psychicznie dzieci. Kontakt z kotami ma pozytywny wpływ na psychikę osób biorących udział w felinoterapii, wyraźnie poprawia ich nastrój, obniża poziom lęku, przełamuje bariery i zahamowania u osób przeżywających lęk przed zwierzętami lub uczulonymi na ich sierść.

Pierwszą fundacją, która prowadzi w Polsce regularną felinoterapię od 2004 roku jest FundacjaDOGTOR. Wiele artykułów, w tym opracowania naukowe o felinoterapii opublikowano w miesięczniku KOT.

Kluby i Stowarzyszenia felinologiczne w Polsce

Felis Polonia (FPL) - jest federacją zrzeszającą Kluby i stowarzyszenia felinologiczne w Polsce.

FPL jest jedynym przedstawicielem FIFe na terenie Polski. FPL znajduje się pod patronatem FIFe - największej i najpoważniejszej federacji felinologicznej na świecie. Wszystkie kluby zrzeszone w Felis Polonia obowiązują regulaminy FIFe, acz mogą one zaostrzać je według swoich potrzeb. Rodowody FPL opatrzone są logo FIFe i honorowane są przez cały felinologiczny świat.

Aktualnym prezesem federacji jest Wojciech Albert Kurkowski.

Działalność i cele FPL:

prowadzenie polskich ksiąg rodowodowych kotów rasowych,
organizowanie pokazów i wystaw krajowych oraz międzynarodowych,
wspieranie hodowli poprzez współpracę z instytucjami naukowo-badawczymi,
organizowanie szkoleń, kursów, odczytów i prowadzenie wydawnictwa oraz inne metody upowszechniania wiedzy w zakresie hodowli kotów,
współpraca z innymi organizacjami w kraju i za granicą,
reprezentowanie interesów członków Federacji,
czuwanie nad przestrzeganiem etyki hodowlanej i członkowskiej.

Kluby i Stowarzyszenia

Bydgoszcz - Cat Club Bydgoszcz,

Katowice - Śląski Klub Miłośników Kotów Rasowych,

Kraków - Krakowski Klub Felinologiczny,

Lublin - Lubelski Klub Kota Rasowego,

Łódź - Cat Club Łódź,

Olsztyn - Club 4 Cats,

Olsztyn - Ogólnopolski Klub Kotów i Kociarzy No Problem,

Poznań - Felis Posnania,

Głubczyce - Dream Cat's Club,

Sopot - Cat Club Sopot,

Szczecin - Cat Club Pomerania,

Rybnik - SMK CC Rybnik,

Warszawa - Klub Felinologiczny PFA,

Warszawa - SMK Jedynka,

Warszawa - Elitarny Klub Kota Rasowego,

Wrocław - Cat Club Wrocław, Żory - SMK w Żorach,

Fédération Internationale Féline - Międzynarodowa Federacja Felinologiczna

Federation Internationale Féline (FIFe, pol. Międzynarodowa Federacja Felinologiczna) to organizacja zrzeszająca organizacje hodowców kotów rasowych z Europy, Azji oraz Ameryki Południowej. FIFe jest największą na świecie federacją

felinologiczną. W Polsce reprezentowana jest przez stowarzyszenie Felis Polonia. Aktualnie FIFe zrzesza 42 kluby z 40 krajów.

FIFe została założona w 1949 roku przez Madame Marguerite Ravel. Początkowa nazwa organizacji brzmiała Fédération Internationale Féline d'Europe (FIFe) lecz po przyjęciu w jej szeregi Brazylijskiego Klubu Hodowców zmieniono nazwę na aktualną.

Głównymi celami FIFe jest ustalanie standardów ras, szkolenie i egzaminowanie sędziów międzynarodowych, rejestracja krajowych i międzynarodowych przydomków hodowlanych oraz organizowanie wystaw międzynarodowych. Prace organizacji koordynowane są przez 6 osób: prezydenta, skarbnika, sekretarza i ich zastępców, oraz komisje: Sędziów i Standardów, Wystawowa, Zdrowia, LO i Dyscyplinarna. Ważne decyzje zapadają na corocznych Genaralnych Zebraniach przedstawicieli wszystkich organizacji członkowskich.

W Polsce Członkiem FIFe jest Polska Federacja Felinologiczna Felis Polonia (FPL) www.felispolonia.pl

Polski Związek Felinologiczny

Stowarzyszenie zrzeszające miłośników i hodowców kotów rasowych. 7 listopada 1995 roku PZF został wpisany do Krajowego Rejestru Sądowego pod

numerem KRS 0000018378. W sierpniu 1996 roku PZF został przyjęty do World Cat Federation /WCF/. Od 01.01.1997 r. podjęta została działalność statutowa stowarzyszenia.

Kot w kulturze

Już od momentu swego udomowienia kot stał się bohaterem licznych baśni i mitów. W starożytnym Egipcie był zwierzęciem świętym, utożsamianym z boginią Bastet, a Germanie kojarzyli go ze swoją boginią płodności Freją, która jeździła powozem zaprzężonym w koty.

W średniowiecznej Europie koty były tępione jako zwierzęta kojarzone z czarownicami, ślad tych wierzeń pozostał do dzisiaj w powiedzeniu o pechu przynoszonym przez czarnego kota. W Japonii uważano je za wcielenie demonów, a w kulturze islamu traktowano je o wiele lepiej. Prorok Mahomet miał kota o imieniu Muezza. W świątyniach buddyjskich (np. w Birmie) hodowano koty.

We współczesnej kulturze zachodniej kot to uosobienie niezależności i tajemniczości. Jednym z najbardziej znanych współczesnych dzieł nawiązujących do kotów jest musical Andrew Lloyda Webbera Koty.

Kot w literaturze

W baśni Kot w butach (1697) Charles Perrault przedstawił sprytnego kocura, który zdobył dla swojego opiekuna nie tylko majątek, ale również rękę księżniczki.
Na początku XIX stulecia wielu pisarzy takich jak: Victor Hugo, Honoré de Balzac czy Charles Baudelaire publikowali opowiadania o swoich kotach.
W Alicji w Krainie Czarów (1865) Lewisa Carrolla jedną z postaci jest Kot z Cheshire, który ciągle znika i pojawia się.
Rudyard Kipling w zbiorze Takie sobie bajeczki (ang. Just So Stories, 1902), zamieścił m.in. opowiadanie O kocie, który chadzał własnymi drogami.
Andrew Lloyd Webber napisał musical "Koty" (1978-79) w oparciu o zbiór wierszy Koty (ang. Old Possum's Book of Practical Cats) autorstwa T.S. Eliota.
Lilian Jackson Braun stworzyła serię kryminałów zatytułowanych "Kot, który"... (ang. The cat who...), opowiadających o detektywie i jego przyjaciołach-współpracownikach: dwóch inteligentnych kotach syjamskich.
Michaił Bułhakow w powieści Mistrz i Małgorzata (1966-67) stworzył postać demona Behemota – pazia, który pod postacią wielkiego czarnego kocura, chodzącego na dwóch łapach i mówiącego ludzkim głosem, służył w świcie szatana.
Andrzej Sapkowski, jako ogromny wielbiciel kotów, wielokrotnie wprowadzał je do swoich utworów (np.w opowiadaniu Muzykanci ze zbioru "Coś się kończy, coś się zaczyna"

Kotyy

Budowa rasy historia i zwyczaje